Ήταν ένα ολόκληρο σετ από φλυτζάνια, σ΄εκείνο το αριστερό ντουλάπι της κουζίνας μου. Χρόνια ολόκληρα, πάνω από τριάντα, τα έβγαζα, τα έπλενα, τα ξεσκόνιζα, τα κοιτούσα, τα ξανακοιτούσα. Τα λυπόμουν, γιατί είχαν μείνει αχρησιμοποίητα. Αρχικά, γιατί αυτή η φαρδιά χρυσή μπορντούρα ήταν έξω από τα γούστα μου, μετά γιατί ήταν πιά σαν ένα μουσειακό κομμάτι, ανάμνηση μιας ολόκληρης εποχής.
Το περσινό καλοκαίρι, φιλοξενούμενη στο σπίτι μιας φίλης στην Αθήνα, έμαθα να πίνω διπλό ελληνικό. Επιστρέφοντας, ήθελα να τηρήσω την συνήθεια, βλέπετε είμαι λάτρης του καφέ. Αρχικά χρησιμοποιούσα κούπες, έχω πολλές και σε πολύ όμορφα χρώματα, αλλά ένιωθα ότι εκεί ''μέσα'' ο καφές μου παρ΄όλη την ποσότητα του, ήταν ''λίγος''.
Μέχρι που κατάλαβα ότι αυτά τα φλυτζάνια μου περίμεναν μια ολόκληρη ζωή για να βρουν τη σωστή τους θέση τώρα. Δεν υπάρχει καταλληλότερο από αυτό το φαρδύ στόμιο για διπλό ελληνικό με μπόλικο διπλό καιμάκι. Κι αυτό το χρυσαφί, με ταξιδεύει στην ανατολή.
Έτσι η απόλαυση είναι διπλή κι ο καφές καθόλου ''λίγος''.
.jpg)
