όταν τα κοσμήματα μου ταξιδεύουν

Ωραία!
Τα δουλεύεις,  με το πρωινό φως,  με τον ήλιο,  τη βροχή,  με φως δωματίου και extra προβολάκι,  τα πλάθεις,  μεταφέρεις επάνω τους την ενέργεια σου..  τα βάζεις σε ένα κουτί,  μετά στον κίτρινο μεγάλο φάκελλο,  γράφεις το όνομα του παραλήπτη,  τα πηγαίνεις ως το ταχυδρομείο,  βάζεις γραμματόσημα..  και μετά;;;

Μετά..  υπάρχει πάντα η αγωνία του αν έφτασαν στο χρόνο που έπρεπε,  αν άρεσαν όσο θα ήθελες..  αν..  αν..

Ώσπου παίρνεις ένα πολύ ευγενικό e-mail,  από μακριά,  από πολύ μακριά,  από εκείνη τη μεγάλη ήπειρο που την λένε Αυστραλία και που η αγαπητή σου πελάτισσα,  σε ευχαριστεί χαρούμενη και σε ρωτάει αν μπορεί να βάλει στο f/b τις φωτογραφίες που έβγαλε με τα δικά μου κοσμήματα,  όταν πια έφτασαν στο μαγαζί της..

Θυμάμαι,  από τότε που είχα το δικό μου μαγαζί,  η σχέση με κάποιους πελάτες είναι διαφορετική!
Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται χημεία,  ή επικοινωνία,  ή καλή διάθεση αλλά μου άρεσε και μου αρέσει..  χαίρομαι τόσο που μπορώ να το έχω ακόμη..


Τhank you very much Trish!